40 και πλέον ΜΠΡΑΒΟ για «ΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ» από το ΔΗΠΕΘΕ ΚΟΖΑΝΗΣ! Είδαμε & Σχολιάζουμε.
Ποιος λέει ότι τα παραμύθια είναι μόνο για μικρά παιδιά; Όποιος το ισχυρίζεται αγνοεί συνειδητά το κρυμμένο «μικρό παιδί» στον ενήλικα, τη βαθιά φυλαγμένη παιδικότητα, αυτή που αποζητά απλές και όμορφες αφηγήσεις και κάτι από τη μαγεία ενός κόσμου φανταστικού… Σαν τον κόσμο των παραμυθιών, που είδαμε να ζωντανεύει στη σκηνή του Θεάτρου Κήπου από το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, με ένα παλιό σκυριανό παραμύθι, «Τα σαράντα κλειδιά», σε διασκευή και σκηνοθεσία Ελένης Δημοπούλου. Μια παράσταση που κατάφερε να κρατήσει προσηλωμένους τους πάντες, από τα πιτσιρίκια μέχρι τους γονείς, τους παππούδες και γιαγιάδες τους, σε ένα θέατρο δυστυχώς αρκετά άδειο, αν και κατανοούμε το «δύσκολο» της εποχής, στην καρδιά του καλοκαιριού. Περισσότεροι βέβαια οι ενήλικες θεατές σε σχέση με τα παιδιά, τα οποία υπήρξαν άψογα και απόλυτα συγκεντρωμένα στα δρώμενα, εντυπωσιάζοντας με τη «θεατρική» συμπεριφορά τους.
«Τα σαράντα κλειδιά» είναι ένα λαϊκό και πολυσύνθετο παραμύθι, που παραπέμπει σε μία «μείξη» πασίγνωστων μύθων, σαν της «Χιονάτης», της «Μαγεμένης βασιλοπούλας» κλπ., όπου συναντάμε την κακιά μητριά- μάγισσα, τον μαγικό καθρέφτη, την ορφανή βασιλοπούλα και τα αδέλφια της, , το βασιλόπουλο που θα την αναστήσει, τους αυλικούς του παλατιού και μια σειρά από απίθανες «παραμυθένιες» περιπέτειες, που θα δοκιμάσουν τους ήρωες και τα αισθήματά τους μέχρι να φθάσουν στον θρίαμβο του καλού. Αφού στο μεταξύ περάσουν από τα εμπόδια του κακού με εκδηλώσεις μίσους, αντιζηλίας, εκδίκησης, που θα ενισχύσουν την αγωνιστικότητά τους και θα αναδείξουν τη δύναμη της αγάπης και της καλοσύνης, ως κυρίαρχες αξίες. Δοσμένα όλα με τον εύληπτο για παιδιά, αλληγορικό και έντονα παραστατικό τρόπο των παραμυθιών.
Μιλώντας για τα σπουδαία θετικά (+) της παράστασης, δεν μπορούμε παρά να ξεκινήσουμε από τη διασκευή και σκηνοθεσία της Ελένης Δημοπούλου:
– Χωρίς φυσικά να γνωρίζουμε το πρωτότυπο κείμενο του παραμυθιού, ομολογούμε ότι η απόδοσή του στην παράσταση ήταν εξαιρετική με σημαντικά προτερήματα. Μια ευφάνταστη προσαρμογή με σημερινή γλώσσα που μπολιάστηκε με έμμετρο ποιητικό λόγο και ρυθμό και εμπλουτίστηκε με εύστοχες και χαριτωμένες χιουμοριστικές ατάκες, προσφέροντας μοναδική ζωντάνια σαν αποτέλεσμα. Το οποίο συνέθεσαν τόσο τα αφηγηματικά μέρη- κάποια από το πρωτότυπο με χαρακτηριστική ντοπιολαλιά- όσο και οι διάλογοι με ξεχωριστή σπιρτάδα, αλλά και μικρές εμβόλιμες ατάκες με χιούμορ «παρωδίας» ή «απομυθοποίησης» που κέρδιζαν τις εντυπώσεις. Ένας λόγος απολαυστικός, αρμονικός και εύηχος, πλήρης μηνυμάτων….
– Όσον αφορά στο κομμάτι της σκηνοθεσίας, η Ε. Δημοπούλου πραγματικά «κέντησε» ένα εργόχειρο περίτεχνο! Με οδηγό την αστείρευτη φαντασία, το ταλέντο, την εμπειρία και πολύ απλά μέσα- άριστα αξιοποιημένα- έστησε έναν μοντέρνο παραμυθένιο κόσμο, ικανό να κινητοποιήσει όλες τις αισθήσεις, μεγάλων και μικρών, που ειδικά για τα παιδιά, όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολοι θεατές είναι και πόσο δύσκολα κατακτάς το ενδιαφέρον τους, ανάμεσα στα άπειρα ερεθίσματα που δέχονται. Και όμως, το κατάφερε στον απόλυτο βαθμό, συνδυάζοντας με ιδανική ισορροπία το θέαμα, το ακρόαμα, την κίνηση, τις εναλλαγές, απογειώνοντας τη θεατρικότητα. Με τη βοήθεια ενός απλού αλλά ευφάνταστου και άκρως ευέλικτου σκηνικού βασισμένου σε υφάσματα, που προσέφερε άπειρες δυνατότητες και τη βοήθεια εύστοχων αξεσουάρ, δημιούργησε ατμόσφαιρα και εικόνες που εντυπωσίασαν με την ευρηματικότητά τους και κρατούσαν τα μάτια καρφωμένα στη σκηνή, θαυμάζοντας την ευλογημένη φαντασία! Και πώς μερικά μόνο πανιά, μπορούν να γίνουν από βασιλικό φόρεμα μέχρι… δάσος, θάλασσα, κάστρο!
Επιπλέον εμπλούτισε το σύνολο με μουσική και τραγούδια, απόλυτα ταιριαστά με το κλίμα και προσέθεσε έντονη κινητικότητα στις ερμηνείες, στα πρότυπα της ελκυστικής γκροτέσκο απόδοσης των παραμυθιών, ωστόσο με θαυμαστή ισορροπία και μοντέρνα εκδοχή. Παράλληλα απέδωσε τις συνεχείς εναλλαγές της δράσης με άψογο ρυθμό, συντονίζοντας θαυμάσια τους ηθοποιούς που ταυτόχρονα αφηγούνταν, δραματοποιούσαν τα λεγόμενα, υποδύονταν δεκάδες ρόλους, τραγουδούσαν, «έστηναν» το σκηνικό, κατέβαιναν στην πλατεία ανάμεσα στους θεατές… χωρίς να χάσουν ούτε στιγμή την ολοζώντανη ροή της παράστασης και τον μεταξύ τους συγχρονισμό σε μια πολυσύνθετη σκηνοθεσία πολλαπλών επιπέδων. Που όχι μόνο δεν περιορίστηκε σε μια εύκολη, γραμμική αφήγηση, άλλα έδινε κάποια ζητούμενα σε πρώτο, δεύτερο ή και τρίο πλάνο ταυτόχρονα, κρατώντας τις «κεραίες» του θεατή σε διαρκή εγρήγορση. Μπράβο και πάλι μπράβο!
– Σε επίπεδο υποκριτικής, μόνο εύσημα αξίζουν στους έξη νεαρούς ηθοποιούς, που «ίδρωσαν τη φανέλα» (κυριολεκτικά εν προκειμένω) όσο δεν παίρνει! Ισότιμα άξιοι και ταλαντούχοι όλοι τους, πραγματοποίησαν ο καθένας έναν μικρό άθλο, μπαινοβγαίνοντας σε διαφορετικούς ρόλους, κρατώντας έναν αξιοθαύμαστο συγχρονισμό, αποδίδοντας με περίσσεια ενέργεια και ζωντάνια, ιδανικοί ερμηνευτές ενός «απαιτητικού» παραμυθιού, χωρίς ουδέποτε να χάνουν το μέτρο με σουρεαλιστικές υπερβολές ή σαχλούς «παλιμπαιδισμούς», που ένα παιδικό παραμύθι πιθανόν σε βάζει στον πειρασμό. Απόλυτα συγκεντρωμένοι και δεμένοι ως σύνολο, εκφραστικότατοι, με αποτελεσματικό χιούμορ και ευαισθησία, με εξαιρετική κινησιολογία, επικοινωνιακοί με το κοινό και επιπλέον με καλοδουλεμένες φωνές σε δύσκολα τραγούδια. Μπράβο και πάλι μπράβο!
– Τα υπόλοιπα μπράβο, μοιράζονται ισότιμα οι λοιποί συντελεστές, ξεκινώντας από το «υφασμάτινο» σκηνικό που ήδη επαινέσαμε για την ευρηματικότητα μέσα στην απλότητά του, που προσέφερε τις ευφάνταστες σκηνοθετικές δυνατότητες. Έπαινο όμως αξίζει και η θαυμάσια μουσική με τα ωραιότατα τραγούδια (μέχρι ραπ!), που έδεσαν αρμονικά με το συλλογικό πνεύμα- αλλά ακούγονται πολύ ευχάριστα και ως αυτόνομες δημιουργίες, ενώ η φαντασία στα πρωτότυπα «ζωγραφιστά» κοστούμια των ρόλων, πάνω από τα καθημερινά των αφηγητών, επίσης μας εντυπωσίασε. Κι όσο για τους φωτισμούς, υπήρξαν επαρκέστατοι, φωτίζοντας ή σκοτεινιάζοντας τα κατάλληλα σημεία με σωστή δοσολογία.
Η μόνη μικρή παρατήρηση (-) στο εξαιρετικό σύνολο, αφορά στο πρωτογενές υλικό και τη «δαιδαλώδη» πλοκή της ιστορίας, όπου περιπλέκονται πολλές δράσεις και πρόσωπα, με αποτέλεσμα να χάνεται εν μέρει η συνοχή μιας καθαρά δομημένης αφήγησης. Που όταν μάλιστα απευθύνεται σε παιδί, είναι δύσκολο να συγκρατηθεί ως ενιαίο σύνολο, αλλά αποσπασματικά. Βέβαια, ακόμα κι έτσι, με τη δύναμη όχι απλά της στατικής εικόνας, αλλά του θεατρικού βιώματος, το κέρδος είναι μεγάλο.
,
Εν κατακλείδι (=) συγκινείσαι να συναντάς προσπάθειες που σέβονται με όλη τη σημασία του όρου τη θεατρική τέχνη και τον θεατή- ακόμα ή κυρίως τον… λιλιπούτειο, που επενδύουν γενναιόδωρα σε φαντασία, μεράκι και πολλή δουλειά, που σου αφήνουν φεύγοντας από το θέατρο, κάτι από τη μοναδική μαγεία του… Πώς να μην πεις απανωτά μπράβο!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
7 στα 10
-Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ [σήμερα 12/7 τελευταία παράσταση στο θέατρο Κήπου]
Πηγή: kulturosupa
0 comments on “40 και πλέον ΜΠΡΑΒΟ για «ΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ» από το ΔΗΠΕΘΕ ΚΟΖΑΝΗΣ! Είδαμε & Σχολιάζουμε.”